Dąbrówka
Damerau (j. staropruski) (do roku 1938) Dombrowken (1938-1945) Eibenburg.
Pierwsze ślady osadnictwa w dolinie Węgorapy pochodzą X w.
Nazwa Damerau pochodzi od staropruskiego Damerouwe – dąbrowa; las dębowy.
Posiadłość Dombrowken istniała od XVI wieku. Należała ona do hrabiego Schlieben-Dombrowken, potomka Schliebenów z Birkenfeld. Następnie majątek przeszedł w posiadanie rodziny Thiesel von Daltitz. Kolejno Adolf Friedrich von Langermann († 1757) i Karl August von Hohenstock († 1788) zostali posiadaczami dworu w Domobrowken. Około 1790 roku radca wojenny Friedrich Wilhelm Johann von Fahrenheid (1747-1834) kupił liczne kompleksy dóbr w okolicy, w tym Dombrowken. Warto w tym miejscu wspomnieć iż był on budowniczym Piramidy (grobowca) w pobliskiej Rapie. Następnie majątek przypadł Emilii Fahrenheid, jego córce jako posag przy zamążpójściu za doktora Ferdinanda Voigt z Królewca,
W Dombrowken rozwinęła się jedna z największych prywatnych stadnin w Prusach Wschodnich, ze stadem 30 klaczy pełnej krwi angielskiej tzw. Folblutów.
Neoklasycystyczny dwór z 1862 roku do dziś zachował się w ruinie z czytelną populacją drzew w parku dworskim o powierzchni ok. 5 ha. Od 1818 roku Dombrowken należało do nowo utworzonego powiatu Darkehmen (od 1938 roku okręg Angerapp, 1939-1945 powiat Angerapp) w okręgu administracyjnym Gumbinnen w pruskiej prowincji Prusy Wschodnie. 16 lipca 1938 roku Dombrowken otrzymało dowolnie wymyśloną, zgermanizowaną nazwę miejscowości Eibenburg. Polska nazwa miejscowości jest zdrobniałą formą od słowa Dąbrowa, co w tłumaczeniu oznacza las dębowy. Niektóre południowe miejscowości powiatu zostały przypisane do polskich gmin, m.in. Dombrowken, które otrzymało polską nazwę Dąbrówka. Aby odróżnić ją od licznych innych polskich miejscowości o nazwie Dąbrówka, w przeszłości używano także nazw Dąbrówka Litewska i Dąbrówka Nowa.
Wobec nie do końca ustalonej granicy po II wojnie światowej Dąbrówka kilkukrotnie przechodziła na stronę rosyjska i wracała do Polski.
W pierwszych latach powojennych osiedlano tu głównie wysiedlonych Polaków z Litwy i Ukrainy. W 1948 r. wznowiono nauczanie w szkole. Majątek z pałacem przeszedł na własność Państwowego Gospodarstwa Rolnego (PGR).